Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /1977/.

1.07.1977 – Stary Teatr, Kraków

Aktor refleksyjny, intelektualnie zdyscyplinowany, oszczędny w środkach wyrazu, autoironiczny i zdystansowany, uosabia najpiękniej pojętą tradycję „krakowskiej szkoły aktorstwa” – pracy zespołowej, z nadrzędnością celu wspólnego i pokorą wobec widza.

W Starym Teatrze Ryszard Łukowski debiutował rolą Cypriana w „Iwonie księżniczce Burgunda” (1978) w reżyserii Krystiana Lupy. Na deskach tej sceny sprawdził się w bardzo różnorodnym repertuarze również innych wybitnych reżyserów – Wajdy, Jarockiego, Bradeckiego – zderzając, w powierzanych mu rolach, kontrast zewnętrznie odbieranej ciepłej powierzchowności z wewnętrzną tajemnicą groźnie brzmiącej ironii. Andrzej Wajda powierzał mu zadania w dziesięciu swoich przedstawieniach: poczynając od wzruszająco krakowskiej, zabawnej postaci rozpoetyzowanego Policjanta w „Z biegiem lat, z biegiem dni…”, poprzez role w kolejnych inscenizacjach „Hamleta”, Kocha w „Zbrodni i karze” wg Dostojewskiego, Upiora w „Weselu”, doskonałego w farsowej konwencji Tardiveau w „Słomkowym kapeluszu” Labiche’a po Koryfeusza Chóru – jedną z najpiękniejszych ról w „Antygonie” Sofoklesa – „przywódcy i komentatora buntu”, którego niezwykły tembr głosu nadawał rytm i ekspresję Chórowi Tebańczyków w „robotniczych kaskach”.

Kolejne spotkania z Krystianem Lupą to role Antinoosa w „Powrocie Odysa” Wyspiańskiego i specyficznie potraktowanej postaci Cyngi – szpiega, spiskowca, przywódcy sekty – pogubionego, pozornie „miękkiego”, balansującego między formą a psychologiczną głębią bohatera w „Bezimiennym dziele” Witkacego. W barwnej baśniowej postaci Tezeusza w „Śnie nocy letniej” w reżyserii Rudolfa Zioły pokazał doskonałe wyczucie formy w nowocześnie pojętej klasycznej komedii. Wzruszał w duecie z Anną Dymną w kameralnym przedstawieniu „Dzwony” Giennadija Mamlina łącząc w roli Chmarowa elementy męskiej brutalności z czułością i delikatnością. Role w symbolicznych, poetyckich przedstawieniach Marka Fiedora – Ojciec Pana Młodego, Stary Dowru („Peer Gynt” Ibsena) i Komandor („Don Juan” wg scenariusza reżysera) – pokazały otwartość aktora na różnorodność teatralnych form.

Istotne w dorobku artysty były spotkania z reżyserami młodszego pokolenia: Gerdmann w „Fantomie” Villqista w reżyserii Agnieszki Lipiec-Wróblewskiej, Jonathan w „Polaroidach” Ravenhilla w reżyserii Michała Kotańskiego, Krawaciarz, Sam Regan w kosmicznym świecie „Trzech stygmatów Palmera Eldritcha” wg Dicka w reżyserii Jana Klaty, Menelaus w przewrotnej interpretacji „Odprawy posłów greckich” Kochanowskiego w reżyserii Michała Zadary. Na osobną uwagę zasługuje przesycona duchem „nowej psychologii”, szukająca sensu i godności postać Ojca w „Ósmym dniu tygodnia” wg Hłaski w reżyserii Armina Petrasa oraz szereg ról w „Wandzie” Sylwii Chutnik i Patrycji Dołowy – pomyślanej jako palimpsest, gdzie dramat odkrywany jest w kolejnych warstwach – którą wyreżyserował Paweł Passini.