Dwanaście stacji Tomasza Różyckiego – wbrew niektórym opiniom – nie jest ani parodią; ani tym bardziej kopią Pana Tadeusza; nie jest też w żadnym razie jego zaprzeczeniem; ale raczej – jak pisał w „Gazecie Wyborczej” Piotr Śliwiński – jego echem; dalekim następstwem; życiem po życiu. Poemat Różyckiego zdumiewa odwagą; rozmachem przedsięwzięcia i zakomitością konstrukcji. Kamienica w Opolu staje się tu powidokiem kresowego dworku – nie przypadkiem ciocia głównego bohatera planuje spotkanie prezydentów Polski i Ukrainy w Glinianach; których parafię mają wspomóc datki zebrane przez rodzinę. Najistotniejszą jednak sprawą jest specyficzna postawa bohatera i opowiadacza; pewien sposób postrzegania rzeczywistości; zarówno teraźniejszości; jak i przeszłości. W końcu oba te wymiary czasowe w równym stopniu nas konstytuują. Otóż narrator Dwunastu stacji jedno oko ma czułe; drugie zaś złośliwe; umożliwia mu to ambiwalentne obejmowanie rzeczy; osób; sytuacji – złośliwie i czule jednocześnie. Lekkość narracji jest tu zwodnicza; Różycki bowiem świadom jest tego; iż pisanie eposu narodowego jest dziś niemożliwe. Tym większy budzi szacunek jego zamierzenie; którego realizacja trafnie w roku 2004uhonorowana została Nagrodą Fundacji im. Kościelskich.(Mateusz Pakuła) Główny bohater – wnuk; mieszkających na Śląsku; repatriantów ze Wschodu – zostaje obarczony misją przekazania na Ukrainę pieniędzy; by wspomóc tamtejszą parafię. Utwór Różyckiego to nieco szalona; pełna humoru; czasem wręcz groteski; opowieść afirmująca tradycje i codzienność opolskiego Śląska; regionu; gdzie kultura lokalna miesza się z niemiecką i kresową. (Justyna Nowicka; Rzeczpospolita) Pamięć pokoleń daje się dotknąć; odszukać; staje się pamięcią wspólną rodziny; ale teraz również własną. Ogromnie patetycznie brzmią te słowa; unieważnione wspektaklu przez dystans; obezwładnione śmiechem. (…) Jest to komedia przedniej jakości. (Tadeusz Kornaś; TEATR)